….İnsan olma yolunun yolcusu….
Kimi – neyi bekliyorum?
Gelse geldiğini, gelmezse gelmediğini nasıl anlarım?
Bekler miyim gelmezse?
Yoksa çeker gider miyim?
Nereye giderim?
Ya nereye götürürüm gelirse?
Bilsem…
Yolcu ben miyim ki?
Nereye?
Nereden nereye?
Ya neden?
Ne zaman?
Geldim mi?
Gidecek miyim?
Bilsem…
Martılar, ya martılar nerede?
Martısız deniz….
Bu gerçek değilse gerçekliğim nerede?
İnsanın dengesizi gibi gelir bana sarıca arı. Kendini korursun, ona da kıyamazsın ama hürmet de etmezsin bal arısı gibi. Batmış ama farkında değil hala… Ya bırakacaksın; artık bataklık olmuş balında ölüp gitsin. Ya kurtaracaksın; hem kendini hem çevreni gözetip ısırtmadan. Sadakadan sayıp kurtarmalı ki Allah insanın dengesizinden saklasın..
Işık, seni benden uzaklara atsa da, yine ayağımın altına getirecek seni ışık. Zifiride ben, sen olsam da, fecrde ayıracak bizi ışık.
“Dar zamanda düşmanların altına
At olanlar safımıza gelmesin”
Demiş ya rahmetli şair, az…
Dar zamanda düşmanların avında
İt olanlar safımıza gelmesin.
Ya da
Dar zamanda mazlumların boynuna
İp olanlar safımıza gelmesin.
Derdi….
Tohumunu toprağa salan insandı.
Onun da ayakları toprağa basardı.
Can suyunu veren yok şimdi. Şimdi o da toprakta ya da bir apartmanda.
Senden önce bu kökten gülen gülü, işten dönmesini beklerken diğer yarısının, okşar koklardı O.
Senden önceki güllerin, çocukları vardı bahçesinde oynayan, sevgilileri…
Nasıl diyeyim ki terk ettiklerini seni, bir apartmanda yaşamaya…
Bayramlara dar gelen büyüklükten sıyrılıp,
Geçmeli bir patikadan çocukluk bahçesine.
O eski bayramları tekrar tekrar yaşayıp,
Dönsün hep insanlar çocuk olup evine. (mustafa)
Heey Çanakkale!
Otuz yıl önce tanıdığın çocuğum.
Otuz yıldır aynı yolun yolcusuyum. (Mustafa)
Eğer gücüm yetseydi,
Boyumca kum saati,
Ömrümce hep taşırdım.
Zamanın bittiğini
Belki böyle anlardım. (Mustafa)
Akrep ve yelkovan,
Şeytan işi olsalar.
Biri kaçar biri kovalar,
Böyle döner dururlar.
Buna aldanır insan.
Zaman sonsuz’a kanar.
Oysa fanus ve kumlar…
İnsan biteni anlar. (Mustafa)
Toprağa kök salmadan, göklere dal salmışsın,
Sonra böyle kuruyup baykuşa yurt olmuşsun.
Dallarını beslemezsen tutunduğun topraktan,
Onları kurutursun, sen de odun olursun.
Bak senden uzakta yeşil yeşil dallara,
Her birinin dalında birer birer aşina.
Dalları değil, göklere cıvıltısı yükselir,
Özünden beslenenler, bülbüllere aşina. (Mustafa)
Muallimler! 